The Symphony of Persepolis - Aminoullah Hossein
WMA | 16 Tracks | Persian Booklet | 32 MB | 2002
Persepolis is the ancient capital of Persia near Shiraz, is the proud of all Persians (the people of Tajikestan, major part of Afganestan and Iran)
WMA | 16 Tracks | Persian Booklet | 32 MB | 2002
Persepolis is the ancient capital of Persia near Shiraz, is the proud of all Persians (the people of Tajikestan, major part of Afganestan and Iran)
Aminoullah Hossein (André Hossein)
From Wikipedia, the free encyclopedia
André Hossein, born Aminoullah Husseinoff (Persian: امين الله حسين; Russian: Аминулла Гусейнов; 1905, Samarkand – 9 August 1983, Paris) was a celebrated French composer of Neo-Romantic music and a tar soloist of Persian-Azeri descent.[1]
His mother was a Persian woman from Samarkand (present-day Uzbekistan) and his father was an Azeri. Aminollah Hossein lived for a few years in Persia (Iran) before he left the country for his academic studies.
Life and education
His son, Robert Hossein, has written that André Hossein studied in Moscow, Russia and later in Germany where he attended a music academy in Stuttgart and the Berlin Conservatory from 1934 to 1937. His fascination with pre-Islamic Persia led him to convert to Zoroastrianism. His newfound religion immensely influenced his musical work in symphonies such as "Persian Miniature", "I love my Country" , and "Symphony Persepolis".[2][3] He married Anna Minevskaya, a Jewish comedy actress from Kiev,[4] with whom he immigrated to Paris, France after the October Revolution.[5][verification needed] He spent the rest of his life in France. He also studied privately under Paul Antoine Vidal in Conservatoire de Paris.
However, it has been noted that André Hossein was only thirteen years old during the October Revolution and would therefore not have been married at the time. An Iranian-Canadian music historian and student of the elder Hossein, Farya Pirbizari, has written that Mr. Hossein actually arrived in Moscow as a very young child, leaving for Berlin after the First World War to complete his secondary education and attending the Conservatoire de Paris in the 1920s under Artur Schnabel.[6]
Works:
In 1935 he wrote his first ballet, Towards the Light. He also composed numerous pieces for the piano, including some études. Aminollah's love for his native Iran is evident in many of his works, especially The Symphony of Persepolis (also known as The Rubble of the Forgotten Empire), which he finished in 1947. Aminollah Hossein also made a symphony on Khayyám poems in 1951.
Other works by him include three piano concertos, Persian Miniature, Scheherezade (Shahrzad), and Arya Symphony. He also composed some film scores, including films directed by his son Robert Hossein, the Paris-born actor and director.
References
1. ^ (Persian) Life and works of Aminollah Hossein
2. ^ Hollywood and its influence on Iranian society and Film Industry
3. ^ French-Iranian director Robert Hossein to revive Epic Tale of Ben Hur in 2006
4. ^ According to the program Le Plus Grand Cabaret du Monde, presented by Patrick Sébastien on 22 September 2007
5. ^ (Russian) A Pessimist Full of Optimism: An interview with Robert Hossein. Pyotr Rozvarin. Vremya novostei, #47. 19 March 2002. Retrieved 22 December 2007
6. ^ Farya Pirbizari on André Hossein. Retrieved 30 January 2008.
يادی از امين الله حسين به مناسبت اجرای آثار او توسط ارکستر بی بی سی
محمود خوشنام
کارشناس موسيقی
امين الله حسين
امين الله حسين (1983-1905)
در درازای هشتاد سالی که از آغاز نوسازی در موسيقی ملی ايران می گذرد، در ميان موسيقيدانان و آهنگسازان ايرانی، دوگرايش عمده، حضور مستمر داشته است.
گرايش نخست در کار نو سازی به ويژگی های موسيقی ملی چندان اعتنايی ندارد و بيشتر به بهره گيری از تکنيک پرورده موسيقی بين المللی می انديشد.
گرايش دوم، ولی استفاده از اين تکنيک را تا جايی مجاز و مفيد می داند که به کار برجسته ساختن ويژگی های موسيقی ملی بيايد، نه تا آن جا که آنها را از ميان بردارد.
گرايش دوم البته از آغاز وزن سنگين تری داشته و به مرور زمان به گرايش اصلی و غالب تبديل شده است. با اين همه جمع آهنگسازان جانبدار گرايش دوم را می توان به گروه محافظه کار و راديکال تقسيم کرد. محافظه کاران در به کارگيری امکانات آهنگ نويسی جهانی، نهايت اعتدال را رعايت را دعايت کرده اند.
در برابر گروه ديگری از آهنگسازان که غالبا تحصيل کرده کنسروتوارهای کشورهای غربی هستند، جرئت بيشتری در بهره گيری از شيوه ها و ابزار بين المللی برای ساخت و پرداخت موسيقی ملی نشان داده اند.
آفريده های اين آهنگسازان که می توان آنها را پيشرو نام نهاد، در عين آنکه رنگ و بوی موسيقی ملی را در خود دارند از زبان و بيانی جهانی برخوردارند و می توان آنها را در همه جای دنيا، با ارکسترهای بين المللی به اجرا آورد. از طريق همين آفريده های پيشرو با زبان جهانی است که ديگران نيز با لحن و رنگ موسيقی ايران آشنا می شوند.
نخستين آهنگساز
امين الله حسين را شايد بتوان نخستين آهنگساز پيشروی ايران دانست که آفريده هايش در رپرتوار ارکسترهای بين المللی قرار گرفته و به دفعات به اجرا در آمده است.
امين الله (آندره) حسين در سال 1284 در سمرقند (در ازبکستان امروزی) از مادری ايرانی و پدری از مهاجران قفقازی به ايران زاده شد و در خردسالی با خانواده خود به روسيه مهاجرت کرد و تحصيلات مقدماتی را تا سال 1917، سال انقلاب اکتبر، در "پتروگراد" گذرانيد.
با برپايی دولت سوسياليستی، حسين روسيه را ترک کرد و برای تحصيل در رشته پزشکی به آلمان رفت، ولی از آنجا که نزد مادر خود با موسيقی آشنا شده و به آن دل بسته بود، به زودی رشته پزشکی را رها کرد و بر خلاف ميل پدر، در اشتوتگارت و برلين به فراگيری جدی موسيقی پرداخت.
حسين چندی بعد آلمان را نيز ترک کرد و به فرانسه رفت و در کنسرواتوار معروف پاريس به ادامه تحصيل پرداخت. او در واقع نخستين ايرانی است که از اين کنسرواتوار در رشته آهنگسازی فارغ التحصيل شده است.
حسين يکی دو سفر تحصيلی ديگر نيز به ايتاليا و لبنان داشت ولی سرانجام پاريس را به عنوان اقامتگاه اصلی خود برگزيد.
نخستين آفريده امين الله حسين موسيقی باله ای است که "به سوی روشنايی" نام دارد و آن را در سال 1935 ميلادی نوشته و سه سال بعد شاهد اجرای آن در اپرای پاريس بوده است.
در فاصله ميان سال های 39-1936 قطعات زيادی برای پيانو نوشته که از ميان آنها "راپسوری ايرانی" هومورسک و آهنگ های لزگی و چرکسی، اجراهای بسيار پيدا کرده است.
حسين در سال 1947 کار يک منظومه سمفونيک بزرگ را با عنوان "خرابه های تخت جمشيد" به پايان برد که در همان سال به وسيله ارکستر سمفونيک لندن به رهبری "بازيل کامرون" به اجرا در آمد و سبب شهرت او شد.
او چهار سال بعد يعنی در سال 1951 منظومه سمفونيک ديگری را بر روی رباعيات خيام ساخت که آن نيز نخستين اجرای خود را در پاريس پيدا کرد و بر شهرت آفريننده اش افزود. آفرينش چند باله ديگر چون "قصه ها و مينياتورهای ايرانی" و "سوئيت سمفونيک شهرزاد"، در اين شهرت يابی نقش ايفا کرده است.
موسيقی "حسين"
موسيقی امين الله حسين را می توان موسيقی رومانتيک ملی به شمار آورد، نيمه دوم قرن نوزدهم و نيمه اول قرن بيستم، در همه جای دنيا دوره شکوفايی رومانتيسيسم با رنگ و بوی ملی است که زير تاثير جنبش های ملی و استقلال طلبانه پديد آمده است.
در روسيه گروه پنج نفری به سرپرستی "بالاکيرف"، در فنلاند "يان سيبليوس" در اسپانيا، "امانوئل اوفايا" و در چکسلواکی "بدريخ اسمتانا"را می توان در رده آهنگسازان رومانتيک ملی قرار داد که احساسات ميهن پرستانه در آفريده هايشان، دست بالا را دارد.
امين الله حسين نيز با آنکه چندان در ايران نزيسته بود، ولی دورادور به ايران عشق می ورزيد و اين عشقش را در آفريده های خود باز می تابانيد. با اين ويژگی که به دليل اقامت دوره جوانی در روسيه موسيقی ملی گرای آن ديار بر او تاثير می گذاشت.
از آن گذشته موسيقی کمابيش پيشرفته در جمهوری آذربايجان نيز توجه او را به سوی خود جلب می کرد. برهمه اين ها بايد شيوه های آهنگ نويسی فرانسويان را نيز افزود.
ترکيب متوازنی از اين تاثيرات، در واقع محتوای ملی - رومانتيک آثار حسين را به وجود می آورد.
تکنيک آهنگسازی امين الله حسين بسيار ساده و روان است و شنيدن آثار او برای کسانی که سال ها از وطن دور افتاده اند، آرامش نوستالژيک و غمگنانه فراهم می آورد.
آفريده های عمده امين الله حسين، جز آنها که پيش از اين ياد کرديم عبارت است از سه کنسرتو برای پيانو و ارکستر، دو سمفونی، اتودهای بی شمار و سمفونيک و قطعاتی برای پيانو، تئاتر و فيلم.
همه آفريده های او، پس از اجرا با تحسين جمع شنوندگان و نيز نامداران روبرو شده، اجرای آن ها بارها تکرار شده و بعضی از آن جايی دائمی در رپرتوار های بزرگ پيدا کرده است.
از آن گذشته تاکنون بسياری از آثار حسين بر روی صفحه و ديسک ضبط شده است. به اين ترتيب امين الله حسين را بايد در صدر فهرست موسيقی دانان پيشرو ايران جای داد که راه هايی برای عرضه موسيقی ملی در عرصه های جهانی پيدا کرده اند.
محمود خوشنام
کارشناس موسيقی
امين الله حسين
امين الله حسين (1983-1905)
در درازای هشتاد سالی که از آغاز نوسازی در موسيقی ملی ايران می گذرد، در ميان موسيقيدانان و آهنگسازان ايرانی، دوگرايش عمده، حضور مستمر داشته است.
گرايش نخست در کار نو سازی به ويژگی های موسيقی ملی چندان اعتنايی ندارد و بيشتر به بهره گيری از تکنيک پرورده موسيقی بين المللی می انديشد.
گرايش دوم، ولی استفاده از اين تکنيک را تا جايی مجاز و مفيد می داند که به کار برجسته ساختن ويژگی های موسيقی ملی بيايد، نه تا آن جا که آنها را از ميان بردارد.
گرايش دوم البته از آغاز وزن سنگين تری داشته و به مرور زمان به گرايش اصلی و غالب تبديل شده است. با اين همه جمع آهنگسازان جانبدار گرايش دوم را می توان به گروه محافظه کار و راديکال تقسيم کرد. محافظه کاران در به کارگيری امکانات آهنگ نويسی جهانی، نهايت اعتدال را رعايت را دعايت کرده اند.
در برابر گروه ديگری از آهنگسازان که غالبا تحصيل کرده کنسروتوارهای کشورهای غربی هستند، جرئت بيشتری در بهره گيری از شيوه ها و ابزار بين المللی برای ساخت و پرداخت موسيقی ملی نشان داده اند.
آفريده های اين آهنگسازان که می توان آنها را پيشرو نام نهاد، در عين آنکه رنگ و بوی موسيقی ملی را در خود دارند از زبان و بيانی جهانی برخوردارند و می توان آنها را در همه جای دنيا، با ارکسترهای بين المللی به اجرا آورد. از طريق همين آفريده های پيشرو با زبان جهانی است که ديگران نيز با لحن و رنگ موسيقی ايران آشنا می شوند.
نخستين آهنگساز
امين الله حسين را شايد بتوان نخستين آهنگساز پيشروی ايران دانست که آفريده هايش در رپرتوار ارکسترهای بين المللی قرار گرفته و به دفعات به اجرا در آمده است.
امين الله (آندره) حسين در سال 1284 در سمرقند (در ازبکستان امروزی) از مادری ايرانی و پدری از مهاجران قفقازی به ايران زاده شد و در خردسالی با خانواده خود به روسيه مهاجرت کرد و تحصيلات مقدماتی را تا سال 1917، سال انقلاب اکتبر، در "پتروگراد" گذرانيد.
با برپايی دولت سوسياليستی، حسين روسيه را ترک کرد و برای تحصيل در رشته پزشکی به آلمان رفت، ولی از آنجا که نزد مادر خود با موسيقی آشنا شده و به آن دل بسته بود، به زودی رشته پزشکی را رها کرد و بر خلاف ميل پدر، در اشتوتگارت و برلين به فراگيری جدی موسيقی پرداخت.
حسين چندی بعد آلمان را نيز ترک کرد و به فرانسه رفت و در کنسرواتوار معروف پاريس به ادامه تحصيل پرداخت. او در واقع نخستين ايرانی است که از اين کنسرواتوار در رشته آهنگسازی فارغ التحصيل شده است.
حسين يکی دو سفر تحصيلی ديگر نيز به ايتاليا و لبنان داشت ولی سرانجام پاريس را به عنوان اقامتگاه اصلی خود برگزيد.
نخستين آفريده امين الله حسين موسيقی باله ای است که "به سوی روشنايی" نام دارد و آن را در سال 1935 ميلادی نوشته و سه سال بعد شاهد اجرای آن در اپرای پاريس بوده است.
در فاصله ميان سال های 39-1936 قطعات زيادی برای پيانو نوشته که از ميان آنها "راپسوری ايرانی" هومورسک و آهنگ های لزگی و چرکسی، اجراهای بسيار پيدا کرده است.
حسين در سال 1947 کار يک منظومه سمفونيک بزرگ را با عنوان "خرابه های تخت جمشيد" به پايان برد که در همان سال به وسيله ارکستر سمفونيک لندن به رهبری "بازيل کامرون" به اجرا در آمد و سبب شهرت او شد.
او چهار سال بعد يعنی در سال 1951 منظومه سمفونيک ديگری را بر روی رباعيات خيام ساخت که آن نيز نخستين اجرای خود را در پاريس پيدا کرد و بر شهرت آفريننده اش افزود. آفرينش چند باله ديگر چون "قصه ها و مينياتورهای ايرانی" و "سوئيت سمفونيک شهرزاد"، در اين شهرت يابی نقش ايفا کرده است.
موسيقی "حسين"
موسيقی امين الله حسين را می توان موسيقی رومانتيک ملی به شمار آورد، نيمه دوم قرن نوزدهم و نيمه اول قرن بيستم، در همه جای دنيا دوره شکوفايی رومانتيسيسم با رنگ و بوی ملی است که زير تاثير جنبش های ملی و استقلال طلبانه پديد آمده است.
در روسيه گروه پنج نفری به سرپرستی "بالاکيرف"، در فنلاند "يان سيبليوس" در اسپانيا، "امانوئل اوفايا" و در چکسلواکی "بدريخ اسمتانا"را می توان در رده آهنگسازان رومانتيک ملی قرار داد که احساسات ميهن پرستانه در آفريده هايشان، دست بالا را دارد.
امين الله حسين نيز با آنکه چندان در ايران نزيسته بود، ولی دورادور به ايران عشق می ورزيد و اين عشقش را در آفريده های خود باز می تابانيد. با اين ويژگی که به دليل اقامت دوره جوانی در روسيه موسيقی ملی گرای آن ديار بر او تاثير می گذاشت.
از آن گذشته موسيقی کمابيش پيشرفته در جمهوری آذربايجان نيز توجه او را به سوی خود جلب می کرد. برهمه اين ها بايد شيوه های آهنگ نويسی فرانسويان را نيز افزود.
ترکيب متوازنی از اين تاثيرات، در واقع محتوای ملی - رومانتيک آثار حسين را به وجود می آورد.
تکنيک آهنگسازی امين الله حسين بسيار ساده و روان است و شنيدن آثار او برای کسانی که سال ها از وطن دور افتاده اند، آرامش نوستالژيک و غمگنانه فراهم می آورد.
آفريده های عمده امين الله حسين، جز آنها که پيش از اين ياد کرديم عبارت است از سه کنسرتو برای پيانو و ارکستر، دو سمفونی، اتودهای بی شمار و سمفونيک و قطعاتی برای پيانو، تئاتر و فيلم.
همه آفريده های او، پس از اجرا با تحسين جمع شنوندگان و نيز نامداران روبرو شده، اجرای آن ها بارها تکرار شده و بعضی از آن جايی دائمی در رپرتوار های بزرگ پيدا کرده است.
از آن گذشته تاکنون بسياری از آثار حسين بر روی صفحه و ديسک ضبط شده است. به اين ترتيب امين الله حسين را بايد در صدر فهرست موسيقی دانان پيشرو ايران جای داد که راه هايی برای عرضه موسيقی ملی در عرصه های جهانی پيدا کرده اند.
Download:
Megaupload
Rapidshare
You may mirror it!